Historie

De club is opgericht op 13 oktober 1933

In het verleden van STEVO is de kiem gelegd voor de sterke band die de club heeft met de Geesterse bevolking. De successen in de tachtiger en de negentiger jaren van de vorige eeuw gaven STEVO ook nog eens de meerwaarde richting regio.

Veertien seizoenen hoofdklasse hebben gemaakt dat de naam van de club wijd en zijd bekend is geworden bij de voetballiefhebber. De eerste selectie van STEVO komt momenteel uit in de 1ste Klasse.

We hebben voor u een aantal feiten op rij gezet.

Toegelaten tot bond:

Eerst aangesloten bij de R.K.U.V.B.: in de mededelingen van de bond in de Katholiek Sportillustratie van dinsdag 7 november 1933 (dertiende jaargang nummer 45) wordt met de melding "District II, 3e klasse B: opnemen Geesteren 1 en 2" bekend gemaakt dat de R.K.V.V. Geesteren met 2 elftallen in de dezelfde competitieklasse gaat deelnemen.

De eerste naam is dus R.K.V.V. Geesteren. Eerste competitiewedstrijd 12 november 1933.

Begin oktober 1937 wordt de naam omgedoopt in R.K.V.V. STEVO, hetgeen ook thans nog de officiële benaming is. Moeilijk te achterhalen was waar de letters STEVO voor stonden. Naspeuringen in 1983 leverden geen resultaat op. Pas in 2003 werd het duidelijk. Toen verscheen een boekje ter gelegenheid van het 75-jarig bestaan van de St. Pancratius. Hierin beschrijft oud-kapelaan Jan van Renswoude het volgende: "Kaploan, moj's luuster'n! Nou wilt ze toch 'n andere naam gevan aan de club. Ze wilt STEVO heten: "Steeds Vooruit". Op de eerstvolgende vergadering werd dat als agendapunt ingelast en het voorstel met algemene stemmen beklonken. (bron: In de achteruitkijk door Jan van Renswoude, pag. 44)

In het seizoen 1940-'41 komt STEVO voor het eerst uit in de Afdeling Twente van den N.V.B. De vereniging is niet ontstaan uit een fusie van verenigingen. Over de eerste kleuren staat vermeld dat de kleuren "geel met rode baan" zijn.

Het eerste terrein van de club ligt aan de "Almeloschestraat": het gaat hier om een weiland bij café "De Halve Maan", eigenaar H. Geerdink. Dit eerste terrein is ingewijd door pastoor Hamers, geassisteerd door twee misdienaars.

In 1937 moesten de voetballers noodgedwongen dit terrein verlaten doordat het café verkocht werd en de toenmalige pastoor Hamers niet zo veel heil meer zag in het bedrijven van de voetbalsport in de buurt van een café. De toenmalige geestelijk adviseur sloot een overeenkomst met de familie Peuver voor een terrein op een stuk grond van deze familie, nog een eind verwijderd van de Vinckenweg. In de oorlog verhuisde men naar een stuk grond van deze familie in de lengte langs de Vinckenweg, de huidige locatie, als is het terrein later komen te liggen: in de breedte langs de Vinckenweg. Naar de familie Peuver is de accomodatie thans vernoemd: "de Peuverweide". In de vijftiger jaren is men één seizoen uitgeweken naar een terrein achter de huidige textielfabriek van Ten Cate. Dit in verband met een grondige egalisatie.

Vermeldenswaard is dat de RKvv STEVO zelf eigenaar is van de terreinen en het clubgebouw.

Kampioenschappen

• 1936 kampioen van de derde klasse A van de R.K.U.V.B. (Geesteren 1)

• 1950 kampioen tweede klasse TVB en promotie naar de eerste klasse na promotiewedstrijden tegen RKSV 1 en Sportclub Enschede 5.

• 1958 kampioen tweede klasse en promotie naar de eerste klasse van de TVB

• 1961 kampioen van de eerste klasse, afdelingskampioen en promotie naar de vierde klasse van de KNVB.

• 1975 kampioen tweede klasse TVB

• 1980 kampioen eerste klasse TVB en afdelingskampioen, tweede plaats op het Nederlands kampioenschap voor de afdelingskampioenen.

• 1981 kampioen vierde klasse KNVB.

• 1983 kampioen derde klasse KNVB

• 1985 kampioen tweede klasse KNVB

• 1989 kampioen eerste klasse KNVB en promotie naar de Hoofdklass e

• 1993 STEVO 2 kampioen van de reserve hoofdklasse KNVB en Nationaal Kampioen van de Reserve Hoofdklasse van de KNVB.

• 1994 STEVO kampioen van de Hoofdklasse B en Nederlands Kampioen bij de Zondagamateurs.

• 1995 Winnaar KNVB-beker, district Oost 
STEVO 2 kampioen reserve hoofdklasse KNVB

• 1999 STEVO 2 kampioen van de reserve hoofdklasse KNVB.

• 2003 Degradatie STEVO 1 uit de hoofdklasse

• 2005 Via nacompetitie promotie STEVO 1 naar de hoofdklasse

• 2006 Via nacompetitie degradatie STEVO 1 uit de hoofdklasse

• 2012 Kampioenschap STEVO 2 in de tweede klasse

• 2013 Degradatie STEVO 1 uit de eerste klasse

• 2016 Kampioen tweede klasse KNVB

• 2022 Degradatie STEVO 1 uit de eerste klasse

• 2023 Kampioen tweede klasse KNVB en nu uitkomend in de eerste klasse

De voorzitters 

STEVO bestaat in het jaar 2016 83 jaar. Tot nog toe is de club geleid door slechts 12 voorzitters. Dit is voornamelijk te danken aan Henk Droste, die de club vanaf 1968 geleid: vanaf 1967 als waarnemer en van 1968 -2002 als voorzitter die STEVO.

Herman Huis in 't Veld was de achtste voorzitter. Hij nam in maart 2001 het voorzitterschap van Henk Droste over, eerst als waarnemer en vanaf 15 juni 2002 tot 27 november 2006 was hij de achtste voorzitter van STEVO. Alex Oude Wesselink was de negende voorzitter van STEVO tot en met 2012.  Henk Martens heeft de club tot 2016 voorgezeten.

Momenteel hanteert Eddy Droste de voorzittershamer.

De eregalerij bevat de volgende namen:

**B. Droste beweerde zelf in een in 1987 geschreven brief nooit voorzitter te zijn geweest. Velen hebben het toen wel als dusdanig ervaren.

 

Beschrijving clubhistorie

De R.K.v.v. STEVO, opgericht in 1933, heeft naar verhouding geen lange historie. Dit kan ook niet omdat de club ontstaan is in een hechte, maar kleine dorpsgemeenschap: Geesteren, 1 van de 9 kerkdorpen in de Twentse gemeente Tubbergen. Ieder kerkdorp heeft zijn eigen voetbalclub, hetgeen uiteraard borg staat voor een gezonde rivaliteit.

Geesteren telt thans ruim 4.100 inwoners en STEVO is de enige voetbalclub in dit dorp.

Geesteren is trots op haar STEVO: ook in de jaren dat STEVO nog uitkwam in de afdeling of op vierde klas niveau werd de club al geroemd om haar grote en trouwe aanhang.

In de zestiger jaren komt STEVO 8 jaar achtereen uit in de vierde klasse van de KNVB (eerste seizoen ('61/'62). 7 jaar vecht de club verbeten tegen degradatie, in '69 degradeert de club naar de afdeling, twee jaar later daalt de club zelfs af naar de kelder van de afdeling Twente, de tweede klasse.

In 1975 wordt een periode van veertien jaar lang voetbal zonder het behalen van een titel, of erger nog verschillende keren degraderen, doorbroken. In dit elftal speelt Herman Velthof (inmiddels overleden), die tevens hoofdjeugdtrainer is bij de club en de impuls geeft voor het opzetten en belangrijker nog goed uitvoeren van een jeugdplan. De aanpak levert succes op.

Met een nieuwe lichting uitstekende voetballers begint STEVO in het seizoen '79/'80 aan de grote opmars. In dat jaar wordt de naam van STEVO in Twente voor het eerst een begrip: de afdelingsclub wordt vanaf toen gevolgd door een hechte en steeds groter wordende supportersschare. Files op de Twentse wegen als STEVO ergens op bezoek komt. Thuis worden de duels bijgewoond door gemiddeld 1500 toeschouwers. Resultaat aan het eind van het seizoen: STEVO promoveert onder leiding van trainer Gerard Mensen naar de vierde klasse van de KNVB.

Het eerste jaar in de KNVB is meteen een succesjaar: Gerard Mensen behaalt opnieuw de titel met zijn jonge formatie. Na in het eerste jaar in de derde klasse een tweede plaats te behalen, wordt STEVO in het seizoen '82/'83 onder leiding van trainer Wim Bergmeester kampioen van de derde klasse. Het eerste seizoen in de tweede klasse heeft STEVO lang de leiding, maar NEO komt door een sterke periode langszij in de laatste wedstrijd.

Een beslissingswedstrijd bij Quick '20 wordt bijgewoond door 6000 toeschouwers en gewonnen door NEO. Het jaar daarop is het onder leiding van trainer Wim Adolfsen wel raak. In het seizoen '84/'85 promoveert STEVO naar de eerste klasse.

3 seizoenen lang strijdt STEVO verdienstelijk mee, in het vierde jaar is het opnieuw raak: in het seizoen 88/'89 is STEVO de sterkste en promoveert naar de hoofdklasse.

STEVO wist het ook op dit niveau te rooien: in het debuutjaar onder trainer Bas Paauwe een achtste plaats, vervolgens twee keer een zesde positie, en daarna een vierde stek. Deze laatstgenoemde drie seizoenen stond STEVO onder leiding van oud-international en mister FC Twente Epi Drost. Hij bouwde rustig aan een STEVO dat ‘schlagzeilen’ zou gaan schrijven: het seizoen '93/'94 heeft de grootste triomf uit de clubhistorie gebracht. Voor een kleine 4000 toeschouwers werd STEVO pinkstermaandag 23 mei kampioen van de hoofdklasse B in het treffen met Sportclub Enschede. Daarmee behaalde STEVO 1 punt meer dan rivaal en streekgenoot Quick '20.

Hierna volgde de strijd om het Nederlands kampioenschap bij de zondagamateurs. STEVO start sterk in de uitwedstrijd bij de SV Meerssen:1-2 in het voordeel van de Geesternaren. Thuis tegen TONEGIDO volgt een 3-3 remise na een 0-3 achterstand! Hierna volgt de dramatische thuiswedstrijd tegen SV Meerssen. Meerssen neemt verdiend een 0-2 voorsprong. Terwijl alles al in gereedheid wordt gebracht om Meerssen te huldigen slaat STEVO in de slotfase toe en komt in blessuretijd alsnog langszij:2-2.

Op woensdag 15 juni behaalt STEVO in Voorburg middels een 2-1 overwinning op TONEGIDO de nationale titel bij de zondagamateurs.

Op zaterdag 18 juni volgt in Katwijk de wedstrijd tegen de kampioen van de zaterdagamateurs Katwijk, de regerend kampioen. Katwijk wint met 2-0. Op woensdag 22 juni wint STEVO in Geesteren met 3-2 van Katwijk, na een 0-2 achterstand, en komt zodoende een doelpunt te kort voor een verlenging.

Katwijk is daarmee ook de algehele kampioen.

In het seizoen ‘94/’95 had STEVO duidelijk last van de naweeën van het slopende seizoen 1993/'94. Door blessures en schorsingen kwam het elftal zelden in de sterkst moge­lijke formatie binnen de lijnen. Uiteindelijk ontworstelde de formatie zich uit de degradatiezorgen en werd een zesde plaats in de eindrangschikking behaald. De grootste klap kwam echter daags nadat STEVO opnieuw een plaats in de tweede ronde van de landelijk Amstelcup had bewerkstelligd. Op zaterdag 27 mei 1995 overleed in Rotterdam tijdens een wedstrijd van oud-internationals Epi Drost aan de gevolgen van een hartstilstand.

Hij werd opgevolgd door zijn vriend Evert Bleuming.

Evert speelde van 1990 - 1994 voor STEVO's hoofdmacht en was in het seizoen ‘94/’95 de asssistent van Epi bij het eerste en de verantwoordelijke man bij STEVO 2.

In de laatste 3 seizoenen onder trainer Evert Bleuming heeft STEVO het moeilijk gehad. In het seizoen ‘95/’96 werd na een eindsprint toch nog een zesde plaats bereikt.

In het seizoen ‘96/’97 werd een 10e plaats in de boeken bijgeschreven.

Ook het seizoen ‘97/’98 heeft niet gebracht waar men bij STEVO op hoopte. Integendeel, de elfde plaats betekende het slechtste resultaat tot nog toe. Na een matige start, leek de ploeg voor de winterstop op dreef te komen door een serie goede resultaten. Na de winter ging STEVO echter zeer wisselvallig presteren en was achteraf de 2-2 thuis tegen Rheden beslissend om Rheden op voldoende afstand te houden.

Trainer Evert Bleuming verlaat in 1998 na 8 jaar STEVO.

Onder trainer Guus Hoevenberg ging de attraktie-waarde van STEVO's spel weer duidelijk omhoog. Uiteindelijk leverde het een achtste plaats op.

Het seizoen 1999/2000 leverde een sterke start op voor de rood-gelen. Voor het eerst sinds jaren leek STEVO weer mee te doen. Er volgde echter een terugval. Direct na de winterstop werden voldoende punten behaald om het hoofdklasserschap veilig te stellen. Hierna volgde een dramatisch slechte periode met maar liefst 6 nederlagen op rij, gevolgd door een gelijkspel in het afsluitende duel tegen de Treffers.

STEVO beëindigde het seizoen 1999-2000 met een achtste plaats.

Het seizoen 2000-2001 was een weinig rooskleurig seizoen voor de rood-gelen.

In januari 2001 stapte trainer Guus Hoevenberg door de tegenvallende resultaten tussentijds op.

Aan het eind van het seizoen ervoor werd de club onverwacht geconfronteerd met het vertrek van een aantal basisspelers door veranderende werkomstandigheden en studie. Een aantal oud-gedienden als Alphons Kruiper, Bob Kemna en Gerbie Olde Scheper keerden terug. De eerste seizoenshelft was matig en STEVO leek op een degradatie af te stevenen en voor de beker was men al na de poulewedstrijden uitgeschakeld. Toen overkwam de club wat nog niet eerder gebeurd is en ook niet opnieuw mag gebeuren. Trainer Guus Hoevenberg stapte in de winterstop op nadat een maand ervoor al te kennen was gegeven door het bestuur dat men voor het nieuwe seizoen een nieuwe trainer ambieerde. Door dit onverwachte vertrek moesten Alphons Kruiper en Theo Wigger het voortouw nemen en gezamenlijk namen ze de verantwoording op zich. De oplossing werd gevonden door Evert Bleuming weer terug te halen op het oude nest.

Onder diens leiding kwam er weer vertrouwen terug in de spelersgroep. STEVO ging weer beter spelen en met name thuis was de ploeg vrijwel niet meer te kloppen. Op eigen kracht leek men zich veilig te kunnen spelen, maar door een cruciale nederlaag bij Sneek gevolgd door een zeer ongelukkige nederlaag bij BE Quick Gr. kwam het doemscenario opnieuw uit de kast. In het laatste duel tegen AGOVV leek het er lange tijd op dat Stevo zou gaan winnen, maar door doelpunten in blessuretijd kreeg men een nederlaag te verwerken, terwijl een aantal minuten ervoor het er nog op leek dat STEVO op de elfde plaats zou eindigen, omdat Sneek achterstond bij SVBO.

STEVO werd dus veroordeeld tot de nacompetitie. Er moest gedubbeld worden tegen Sportclub Enschede: ondanks beter spel in met name de eerste helft kreeg Stevo thuis met 0-2 klop. In de slotfase miste Bob Kemna ook nog eens een strafschop, die de aansluiting had kunnen brengen. Iedereen ging er rekening mee houden dat Stevo zou gaan afdalen naar de eerste klasse, behalve de spelersgroep zelf. Door scherp te blijven wist men in Enschede de opgelopen achterstand in de eerste helft goed te maken. Een doelpunt van Mark Dijkstra in de slotfase bracht de formatie van Evert Bleuming op de bevrijdende 0-3.

Een week later, zondag 10 juni, trad STEVO op het veld van SVBO aan tegen WKE voor de finale. Ruim 2500 toeschouwers zagen hoe Stevo WKE naar een 3-0 nederlaag speelde: waar niemand meer op gerekend had, werd toch een feit. STEVO speelde zich via de twaalfde plaats in de eindrangschikking toch veilig. De gemeente Tubbergen, waar het kerkdorp Geesteren deel van uitmaakt haalde opgelucht adem: voor het seizoen 2001-2002 heeft men toch nog een hoofdklasser binnen de grenzen.

Voorzitter Droste die de vereniging sinds 1968 heeft geleid, moest helaas in maart 2001 om gezondheidsredenen een stapje terug doen. Zijn taken van zijn vanaf maart 2001 overgenomen door Herman Huis in 't Veld, eerst als waarnemend voorzitter en vanaf 15 juni 2002 als voorzitter.

In het seizoen 2001-2002 kwam STEVO voor het dertiende achtereenvolgende jaar in de hoofdklasse uit. De training wordt in het seizoen 2001-2002 verzorgd door oud-FC Twente speler André Paus. Trainer André Paus kon aan de slag met een sterk vernieuwde spelersgroep.

Met name in de eerste seizoenshelft speel de STEVO sterk en slaagde men erin om met een gerust hart aan de tweede helft te beginnen. De tweede seizoenshelft was echter aanmerkelijk zwakker. Met name tegen ploegen uit de onderste regionen ging men keer op keer in de fout. Naar het eind toe liet de ploeg zien uit het goede hout gesneden te zijn en werd de zesde plaats veilig gesteld. STEVO behaalde voor het eerst sinds jaren weer de poulewedstrijden voor de grote Amstelcup. Hierin lootte STEVO als tegenstanders SC Heracles Almelo, AGOVV en Be Quick Zwolle.

Het seizoen 2002-2003 mag als een rampjaar betiteld worden. De verwachtingen voor dit seizoen waren hooggespannen, mede omdat er op papier een sterk elftal stond. Helaas bleek dat het moeilijk was om het team tot een echte eenheid te smeden. Pas in de tweede helft lukte het om er een strijdend geheel van te maken. Voetballend kwam de ploeg goed mee met vrijwel alle ploegen met uitzondering van het oppermachtige HSC '21, dat duidelijk een maatje te groot was. STEVO bleek echter zeer moeilijk tot scoren te komen. Maar liefst 7 keer werd er met 0-0 gelijkgespeeld, terwijl hier zeker een paar overwinningen bij hadden moeten zitten. De ploeg van trainer André Paus eindigde op de dertiende plaats van de ranglijst en kwam 2 punten tekort voor een twaalfde plaats. Grootste overwinning werd behaald in de thuiswedstrijd tegen Quick '20, dat maar liefst met 5-1 naar huis werd gestuurd en de grootste nederlagen werden geleden tegen HSC '21.

In het seizoen 2003-2004 werd STEVO door de bond in de 1e klasse Noord geplaatst. In de voorbereiding op het nieuwe seizoen kwam het tot een breuk met trainer André Paus. Onvrede over slechte resultaten in de voorbereiding -uitschakeling in de beker - leidde tot een vertrouwensbreuk. In oud-hoofdtrainer Wim Adolfsen vond STEVO in eerste instantie een man die ad interim de zaken wilde waarnemen. Wim Adolfsen trainde STEVO van 1984 tot 1989 en bereikte met STEVO toentertijd de eerste klasse en in zijn laatste seizoen de hoofdklasse.

Wim kwam duidelijk thuis, genoot van het vertrouwen dat hij in het verleden had opgebouwd en wist een vonk van enthousiasme te laten overslaan op de spelersgroep. Er werd dan ook al gauw besloten Wim Adolfsen het seizoen te laten afmaken. Het elftal slaagde erin om in de eerste periode de leiding te nemen.

Tegen Sneek ging het echter mis, waardoor WKE met de eerste periodetitel aan de haal ging. Hierna volgde een mindere periode, maar na de winterstop kwam STEVO terug in de race om de titel. De onverdiende nederlaag tegen WKE zette deze ploeg op kampioenskoers. STEVO moest genoegen nemen met de derde plek in de eindrangschikking achter WKE en Nieuw Buinen. De vervangende periodetitel bracht in de nacompetitie twee goede wedstrijden tegen Sc Enschede. Over 2 duels was Enschede nipt de betere, waardoor STEVO nog een jaar in de eerste klasse moest uitkomen. De club keerde terug in Oost om onder leiding van Paul Krabbe in de als sterk beschouwde eerste klasse een rol van betekenis te gaan spelen.

Vanuit de 1e klasse E promoveerde STEVO in 1989 naar de hoofdklasse, om na 14 jaar weer af te dalen.

Velen verwachtten dat STEVO het dit jaar moeilijker zou krijgen dan het jaar ervoor in Noord omdat de oostelijk klasse in het algemeen door de kenners als zwaarder wordt beschouwd.

Trainer Paul Krabbe mocht de teugels in handen nemen en die liet ze niet meer vieren.

In de voorbereiding en in de bekerduels voorafgaand aan de competitie liep het crescendo en tegendoelpunten vielen nauwelijks te noteren.

De doelstelling was om het attractieve voetbal terug te brengen en daarin leken de mannen van Krabbe al snel te slagen.

Hoe anders liep het in de start van de competitie.

In de eerste wedstrijd van het seizoen, thuis tegen Sportclub viel een gevoelige nederlaag te noteren. De wedstrijd was attractief, 10 doelpunten, maar de uitslag van 4-6 was een forse tegenslag en met name verdedigend stond het elftal niet goed.

De volgende wedstrijd tegen Hatert uit leverde slechts 1 punt.

Hierna werd thuis simpel gewonnen van Kon. UD, maar ook tegen OBW werd verloren.

Thuis tegen WSV leverde zelfs een 3-6 nederlaag op.

5 wedstrijden en slechts 4 punten, dat was een tegenvaller van de eerste orde.

Trainer Paul Krabbe kreeg echter wel inzicht in de mogelijkheden en hij wist zijn elftal bij te stellen.

Bij het sterke de Bataven uit kwam de ommekeer en werd van de degradant uit de hoofdklasse verdiend gewonnen.

STEVO kreeg body en lef en bleef 16 wedstrijden op rij ongeslagen. Slechts drie keer moest de ploeg een puntendeling toestaan, waarvan één keer tegen de later kampioen WSV. In dei alles of niets wedstrijd met een beter STEVO werd met 0-0 gelijk gespeeld.

Hoogtepunt was de overwinning met 1-3 uit bij Enschede, waarbij Enschede geen goede partij kon bieden.

Slechts in de laatste wedstrijd tegen AWC werd verloren, maar die ploeg kon in deze wedstrijd de periode pakken.

De tweede periode werd met overmacht binnengehaald: uit 7 wedstrijden 19 punten, dat is weergaloos. Tweede paasdag werd met een overwinning op AWC de nacompetitie bereikt.

In de nacompetitie stuitte STEVO eerst op SVBO.

In een zware partij werden de Drentenaren met 0-1 bedwongen.

In Geesteren kon STEVO het twee dagen later, op tweede pinksterdag, het met 4-1 afmaken.

In de tweede ronde werd AWC uit Wychen de tegenstander.

Uit speelde STEVO met 2-2 gelijk: een achterstand werd omgebogen in een voorsprong, maar in de 95e minuut, kwamen de Wychenaren opnieuw langszij.

Thuis bleef het lang gelijk opgaan. STEVO creëerde de betere kansen, maar moest tot de 75e minuut wachten voor de winnende treffer op het scorebord kwam.

STEVO in de finale, dit maakte weer wat los in Geesteren.

Twee weken later trok een rood-gele karavaan naar het terrein van SVBO in Barger Oosterveld om de strijd aan te binden met SC Erica dat in de nacompetitie SC Enschede en RKHVV – de nummer 12 van de hoofdklasse – uitschakelde.

Kippenvel werd voor aanvang van de wedstrijd veroorzaakt door de prachtige uitdossingen van de STEVO-supporters en de ondersteuning met Bengaals vuur en vlagvertoon.

STEVO wist al na 26 minuten de 0-2 eindstand op het scorebord te brengen en kwam niet meer in gevaar.

Grote vreugde in Emmen en later op de avond op het STEVO-plein tussen Kottink en Steggink. De promotie werd gevierd als een kampioenschap.

Grootmeester Paul Krabbe flikte het om STEVO terug te brengen in 1 seizoen om daarna al weer te vertrekken naar SC Enschede.

Paul Krabbe, onnavolgbaar, soms onbegrepen, maar wat een vakman: alle lof voor hem die STEVO te een eenheid wist te smeden.

Een bijzonderheid mag niet onvermeld blijven: Koen Reinerink kwam in 1988 naar STEVO en mede dankzij zijn inbreng slaagde STEVO er in dat eerste jaar in om te promoveren naar de hoofdklasse. In zijn laatste seizoen als voetballer slaagde hij er opnieuw in STEVO terug te brengen in de hoofdklasse: 17 jaar lang speelde Koen dus in het eerste van STEVO, meestal als aanvoerder.

Deze prestatie heeft in de geschiedenis van STEVO niemand neergezet.

In het seizoen 2005-2006 keerde STEVO na een afwezigheid van 2 jaar terug op het hoogste niveau.

Voorafgaand aan het seizoen maakten de beleidsmakers duidelijk de boodschap van de in november 2004 gehouden ledenvergadering serieus genomen te hebben. De leden drongen er bij het bestuur op aan met meer eigen jongens de strijd aan te gaan.

Maar liefst 5 spelers van buiten verlieten de selectie en daar stond slechts de komst van 1 "nieuweling” tegenover: Coen Kokkelink was toe aan nieuwe missie bij STEVO nadat hij een aantal jaren eerder afhaakte.

Helaas was hield een zware knieblessure hem in de tweede helft van het seizoen aan de kant.

STEVO moest het dus gaan doen met meer eigen jongens, een opdracht voor de nieuwe trainer Hans Bossink, die kans van slagen zou kunnen hebben als het "spul” heel zou blijven.

Helaas liep de formatie in de eerste wedstrijd al zware averij op. Tegen de latere kampioen Achilles ’29 liep aanvoerder Thomas Kottink een gebroken jukbeen op en zijn vervanger Martijn Weerink moest na 10 minuten al weer het veld ruimen met na achteraf bleek een afgescheurde kruisband.

In de aanloop op het seizoen liep de man van de nacompetitie van het vorige jaar, Paul ten Thije o/g Boonkamp een forse enkelblessure op.

De hoop was gevestigd op het sterke duo Arno Westerhof en Robert Strijker, maar helaas speelden ze maar zelden samen in de basis.

Arno Westerhof moest vanaf het uitduel tegen WKE door een knieblessure aan de kant blijven.

In de eerste seizoenshelft werden met name thuis redelijk wat punten behaald met als hoogtepunten overwinningen op Rohda en Quick ’20.

In de tweede helft van het seizoen behaalde STEVO ook regelmatig punten, maar ploegen die afgeschreven leken – Appingedam, Rohda – kwamen terug in de race.

Uit bij HSC ’21 won STEVO verrassend met 1-2, maar uit bij Rohda ging het duel verloren en kwamen de zorgen. Het paasweekend had alles goed moeten maken, maar thuis tegen Babberich werd nog gelijkgespeeld, maar op tweede paasdag verloor STEVO van Joure.

Quick ’20 speelde zich veilig tegen WSV en ging 4 dagen later bij STEVO’s concurrent SC Joure schandelijk onderuit: 7-2.

Aan het eind van de rit had STEVO 27 punten bij elkaar gesprokkeld, goed voor de twaalfde plaats.

In de nacompetitie stuitte STEVO eerst op de Bataven. Hemelvaartsdag werd het in Geesteren 1-1, maar in Gendt sloegen de Geesternaren met de weer in genade aangenomen Robert Strijker in de basis toe: 1-0 dankzij een late treffer van Thomas Kottink.

Op het veld van CSV Apeldoorn stuitte STEVO op een veel sterker FC Lienden. STEVO leed tegen de ploeg van trainer Hans Kraay jr. een kansloze 3-0 nederlaag.

Daarmee verspeelde de ploeg binnen een jaar het herwonnen terrein en moet de ploeg zich weer opmaken voor duels in de eerste klasse E.

Het tweede elftal handhaafde zich via de nacompetitie in de reserve hoofdklasse, het derde en vierde elftal degradeerden.

Aan de glorieperiode die STEVO meer dan 20 jaar kende, lijkt daarmee een eind te zijn gekomen.

 

In de aanloop op het seizoen 2006-2007 werd op 20 juli gespeeld tegen FC Porto. FC Porto won in het seizoen 2003-2004 nog de Champions League en de Wereldbeker. De ploeg wordt getraind door Co Adriaanse.

STEVO kon natuurlijk niet op tegen het sterke FC Porto, maar er was toch winst voor de Geesternaren.

Nieuwkomers Han van Zetten, Marc Oude Voshaar, Fehret Ayan en ook Thijs Masselink maakten een goede indruk. Prachtig was dat ook Arno Westerhof 10 minuten kon meedoen.

Het is te hopen dat hij kan aansluiten en dan zullen er toch weer contouren zichtbaar worden van een aardig STEVO-team.

 

 

Vermeldenswaard is zeker het volgende nog:

In de Amstelcup was STEVO in het seizoen ‘94/’95 succesvol.

Op dinsdag 25 april stonden op het veld van ABS in Bathmen WSV uit Apeldoorn en STEVO in de finale tegenover elkaar. In de reguliere speeltijd kwamen de beide ploegen een 1-1 overeen en omdat ook de verlenging geen winnaar bracht, moesten strafschoppen de beslissing brengen. Beide ploegen beheersten dit onderdeel feilloos: 18 strafschoppen werden over en weer benut, de 19e werd door WSV gemist, de 20e door STEVO benut, waardoor de Amstelcup - de districtbeker Oost - voor het eerst in de clubhistorie in Geesteren terechtkwam.

STEVO heeft anno 2006 zo'n 630 leden verdeeld over 9 seniorenteams, 22 jeugdteams, 2 zaalvoetbalteams, een recreantengroep zaal , 1 damesteam, kader- en steunende leden. Bij de jeugd valt een flinke groei te constateren.

Opvallend is de grote betrokkenheid van de bevolking. Dankzij grote verlotingsacties was de club in staat de accommodatie aan te passen. "de Peuverweide" is eigendom van de vereniging.

De selectie van STEVO bestaat voor groot deel uit spelers die van jongs af aan lid zijn van de vereniging.

Ook het tweede elftal speelt op het hoogst mogelijke niveau: de reserve hoofdklasse van de KNVB. In het seizoen '92/'93 behaalde deze formatie onder leiding van "meistermacher" Gerard Mensen het nationaal kampioenschap van de reserve eerste klasse voor de zondagamateurs. In het seizoen '94/'95 werd STEVO 2 andermaal opnieuw kampioen van de reserve hoofdklasse onder leiding van trainer Evert Bleuming, die daarmee in het eerste seizoen dat hij zelfstandig als trainer actief was, meteen een prijs pakte.

In het seizoen 1998/1999 pakte STEVO 2 onder leiding van trainer Alwie Klein Haarhuis de titel opnieuw in de reserve hoofdklasse. Twee beslissingswedstrijden waren nodig om uiteindelijk Quick '20 2 op de knieën te krijgen.

In het verleden speelden Alwie Klein Haarhuis, Alex Oude Wesselink en Ben Wigger een periode bij Heracles, maar ze keerden terug in de rood-gele geledingen.

Arnold Bruggink is afkomstig van STEVO.