Henk Droste
Henk Droste, de man die STEVO op de kaart zette ...
Henk Droste is in de loop der jaren geworden tot de clubicoon van STEVO, tot de man die met zijn vooruitziende blik, zijn charismatische uitstraling, zijn goede omgang met mensen, met zijn vermogen om uit te drukken wat hij goed vond, met zijn overtuigingskracht zijn leven in het teken stelde van zijn STEVO en STEVO hierdoor een bijzondere plaats in het Nederlandse voetballandschap gaf.
Hij werd hierbij gesteund door zijn Marietje die Henk in alles tot steun was en voor hem het rustige thuisfront creëerde, waardoor Henk Droste kon doen, wat hij in zijn leven van dienstbaarheid gedaan heeft. Henk wist zich ook nog eens gesteund door zijn kinderen die trots waren op wat vader presteerde.
Henk zag het als zijn plicht anderen te helpen hetgeen jaarlijks in de maand maart tot uiting kwam wanneer hij heel veel belastingformulieren in vulde voor dorpsgenoten waarmee hij op de één of andere manier een relatie had. Talloze keren zat hij aan het ziekbed van mensen, omdat ze voor STEVO wat betekend hadden. Voor hem was het altijd vanzelfsprekend, hij zag het als een plicht om wat te doen voor anderen, wanneer je daartoe in de gelegenheid bent.
Het is triest dat Henk getroffen is door een ziekte, waardoor hij jarenlang alle herinneringen heeft zien vervagen.
Daarin leven velen met hem mee omdat ze hem gekend en gewaardeerd hebben en het is prachtig om te zien dat hij zo grenzeloos liefdevol verzorgd werd door zijn Marietje.
Henk kon anno 2007 zelf niet meer vertellen over hetgeen hij met STEVO meegemaakt heeft. Daarom zijn oud-bestuursleden bijeen geweest om verhalen op te diepen uit de lange periode dat hij STEVO leidde.
Bij het ophalen van de herinneringen is veel gelachen.
Henk kwam op 12-jarige leeftij bij STEVO en hij ontwikkelde zich tot een goede voetballer. Henk Droste speelde als laatste man in het stopper-spilsysteem, hij doorzag het spelletje en wist zonder al te snel te zijn toch altijd door goede timing op een faire wijze duels aan te gaan en te winnen.
Het verklaart waarom late iedere trainer een assistent achter de goal had die de achterhoede van de juiste adviezen voorzag. Zo had hij spel altijd voor zich gezien, hij stond alleen 2 posities meer naar achteren, achter de afrastering.
De afrastering was voor hem geen hindernis als er eens echt iets met de jongens te vieren viel. Dan sprong hij ertussen en deelde in de vreugde.
Henk heeft als voetballers niet zoveel successen behaald. Eén kampioenschap viel hem ten deel, namelijk in het seizoen 1960-1961. Toen wist STEVO door te stoten naar de vierde klasse KNVB. In de jaren erna was het 7 jaar lang vechten tegen degradatie, maar als door een wonder wist STEVO zich vaak te handhaven, waar andere teams allang het bijltje erbij neer gegooid hadden.
Henk was in dat team zeker één van de bindende factoren, de leider. Hij heeft naar schatting 10 jaar in STEVO 1 gespeeld. Bij koud weer droeg Henk een zwarte gebreide das onder zijn shirt.
In de jaren van zijn voorzitterschap kwam hij in de lagere teams terecht om samen met zwager en vriend Jan Hamer in de spits te belanden en één van de winnaars van de Anton Voorhuiscup te worden.
Bestuur
Bestuurlijk begon zijn carrière al op 27-jarige leeftijd. Hij kreeg binnen het bestuur de niet bestaande functie van administrateur, omdat je als voetballer geen secretaris mocht zijn. Dat was in 1965, het jaar waarin hij ook al toetrad tot de Voetbalraad van Tubbergen.
Dat hij bestuurlijk zo snel opgang maakte had te maken met het feit dat Henk een goed spreker was, overkwam als leider en kwam hij ergens binnen, dan kwam er een heer binnen. De toenmalige voorzitter Antoon Westerhof liet Henk Droste vanaf 1966 de jaarvergaderingen leiden. Hij opende de vergadering en gaf het woord aan Henk Droste.
Henk was de animator van diverse acties en werd in dit streven gesteund door Frans Stamsnieder die ook de nodige lumineuze ideeën had waardoor er geld in het laatje kwam. Zo bedacht Frans Stamsnieder de formule van het verkopen van een lotenboekje met daarin loten van een cent tot 100 cent. STEVO was de eerste club, later volgden anderen.
In die jaren organiseerde de club ook jaarlijks een fancy fair.
Dat gebeurde beurtelings bij Kottink of warmelink. De laatste fancy fair werd zelfs in beide cafés tegelijk gehouden. In vergrote "stemhokjes” werden de attracties opgesteld en de mensen uitgenodigd deel te nemen aan de activiteiten.
Henk Droste probeerde het altijd zo te animeren dat het ieder jaar iets groter werd dan het jaar ervoor.
In 1973 vierde STEVO het 40-jarig bestaan.
FC Twente kwam spelen tegen de toenmalige tweedeklasser in de TVB voor de somma van f3000,-, een groot financieel risico voor de club. Drie dagen voorafgaand aan het duel regende het, maar op de dag zelf – 3 juni 1973 – was het tot opluchting van penningmeester Theo Wildemors goed weer.
Droste had bedacht dat de doelman van FC Twente Piet Schrijvers in de rust wel wat op de proef gesteld kon worden met het een penaltywedstrijd door jeugdspelers. In de wedstrijd hoefde Schrijvers slechts op zijn post te blijven. Het was echter niet vooraf afgesproken en Schrijvers wilde na afloop f 150,- voor zijn diensten ontvangen. Dat had heel wat voeten in aarde voor er betaald werd.
Beroemd waren ook de twee grote verlotingacties in de tachtiger jaren met 1000 loten van 100 en later 150,- per stuk. De opbrengsten gingen naar de bouw van de tribune en naar de verlichting van het hoofdveld.
Het bestuur voelde in die jaren perfect aan wanneer STEVO "hot” was en de acties met als hoofdprijs een auto slaagden, omdat STEVO tot de verbeelding sprak.
Bijzonder was ook jarenlang de feestavond samen met de handbal waarbij het hoogtepunt was het uitroepen van het sportteam, sportman en sportvrouw van het jaar. Die bekendmaking gebeurde door landelijke beroemdheden: Theo Koomen, Hans van Breukelen, frank Kramer, Jan Peters, René en Willy van de Kerkhof, KNVB-voorzitter Jo van Marle samen met Erwin en Ronald Koeman, Barry Hughes, Anton Geesink.
Henk Droste regelde de komst van dergelijke beroemdheden zelf en hield dat zorgvuldig geheim, ook voor de mede-bestuursleden. Tijdens het koffiedrinken op zondagochtend na de vroegkerk bij de familie Droste door een aantal STEVO-fanaten probeerden de gasten dit geheim te ontfutselen. Dat lukte één keer toen de kleine Coen de beweging van een rolfluitje voordeed: Barry Hughes was de man die in die jaren hierom beroemd geworden was.
Ook het ophalen vanuit Almelo van de gasten vanaf een hotel of station kende een vast ritueel. Bernard Alberink vergezelde de voorzitter en die voelde zich dan ook meer dan vereerd en vertelde er het hele jaar over. Wel moest hij twee dagen sober leven om mee te mogen. Anton Geesink had de beste man als snel door en vroeg de voorzitter waarom hij zich liet vergezellen door zo’n bijzondere man.
Het had allemaal te maken met de sfeer die Henk rondom dergelijke evenementen creëerde en die sfeer kwam over bij het voetbalpubliek.
Jarenlang vertelde Henk dan ook over het klassement waarbij de leden maandelijks gescreend werden door het bestuur op een groot aantal punten. In werkelijkheid bestond het klassement in het geheel niet en wist het bestuur precies aan te voelen wie de titel verdiende.
Henk Droste was een voorzitter met een eigen mening, maar hij wist ook altijd heel goed te luisteren naar anderen. Naar buiten toe kreeg hij wel eens het stempel opgedrukt dat hij alles alleen bepaalde, binnen het bestuur werd dit nooit zo ervaren.
Het beeld ontstond doordat er aan beslissingen gedegen gedachtevorming vooraf ging. Niet voor niets duurden bestuursvergaderingen regelmatig tot na het middernachtelijk uur. Een door het bestuur genomen besluit werd door de voorzitter altijd getrouw verdedigd en dan was er wel eens weinig ruimte voor diegenen die daar nog aan wilden tornen.
Henk Droste had de gave zijn medebestuursleden zo te bespelen dat het beste uit hen naar boven kwam en daardoor ontstond er een eenheid, waardoor er zeer weinig bestuurswisselingen waren gedurende een periode van meer dan 20 jaar.
Henk Droste wist de club ook buiten Geesteren te vertegenwoordigen. Als voorzitter van de voetbalraad had hij oog voor de belangen van de kleinste clubs. Daardoor werd het ook voor de grotere clubs niet slechter. Samen met wethouder Weersink werd de 1/3- 2/3 regeling bedacht, waarbij de inbreng van de club zelf leidde tot een bijdrage van de gemeente. Met name de zelfwerkzaamheid werd hierdoor gestimuleerd en de gemeente Tubbergen voer er wel bij. Men kreeg hierdoor veel goede sportaccommodaties.
Henk Droste was een begenadigd spreker. Befaamd waren zijn bijdrage aan debatten tijdens de TVB-vergaderingen toen de zalen nog gevuld werden met bestuurders. Naar de opmerkingen van de heer Droste werd geluisterd! Ook zijn toespraken tijdens recepties waren meer dan boeiend. En welke voorzitter presteerde het om in het nawoord van alweer een kampioensreceptie 3 kwartier aan het woord te blijven?
Hoe droeg de voorzitter bij aan het succes van STEVO?
De voorzitter zag in dat er een goede lichting aankwam en haalde Herman Veldhof naar Geesteren als trainer van de A-jeugd. Herman Veldhof was de eerste die een jeugdbeleidsplan opzette en dit leidde de successen in. Natuurlijk was het mooi meegenomen dat een jeugdtrainer zelf ook nog eens goed kon voetballen. Hans Bossink, Michel Jansen, Louis Brouwer waren mensen die ook om die reden gehaald werden, maar het kwam de ontwikkeling van de jeugdige talenten zeker ten goede. Bovendien had men er goed oog voor of een Geesterse schone een voetbaltalent aan de haak had geslagen. Een dergelijk talent werd meestal gauw ingeburgerd.
De gouden generatie bracht STEVO omhoog!
Het was de kunst om de groep bijeen te houden, te luisteren, problemen op te lossen, voor een goede sfeer te zorgen en waar nodig werd er flink de waarheid verteld. Henk Droste beheerste deze componenten, ging met de groep chinezen, vond altijd de juiste ingangen. Alwie Klein Haarhuis een twijfelgeval, dan maar naar dokter Kessel, de befaamde bondsarts van de KNVB en Klein Haarhuis speelde de kampioenswedstrijd. Liesproblemen voor Alphons Weerink, deze ging met kippen in de achterbak naar Pierre van den Akker, de verzorger van het Nederlands elftal.
Belangrijk was ook de steun van hoofdsponsor Stal Maathuis en waar nodig droeg de voorzitter persoonlijk bij.
Droste was enorm prestatief ingesteld en toen STEVO doordrong tot de eerste klasse werd de wens om ooit één jaar te spelen in de hoofdklasse. Eén jaar maar, dat zou voldoende zijn. Toen het lukte om door te stoten, ja toen wilde men er niet weer uit.
Met een enkele speler van buiten zou STEVO zich blijvend kunnen handhaven, zo was de visie.
Met een enkele speler van buiten in combinatie met Epi Drost werd STEVO in enkele jaren een topper in de hoofdklasse met als hoogtepunt het kampioenschap in 1994 van de hoofdklasse B en het daaropvolgende Nederlands kampioenschap bij de zondagamateurs! In 1995 won STEVO de oostelijke districtsbeker.
In de jaren erna bleek de hoge positie niet te handhaven en werden er meer spelers van buiten gehaald. De toestroom van jeugdig talent uit eigen club stagneerde. Successen spraken niet meer aan, werden gewoon gevonden en er kwamen kritische geluiden.
Bijzonderheden
Onderstaande brief van toenmalig voorzitter Alex Oude Wesselink aan de familie Droste:
Beste Marietje, Eddy, Coen en Marjoleine,
"The king is gone but he's not forgotten", is een tesktregel uit een liedje vqn Niel Young. Het klinkt misschien wat overdreven, maar nadat ik gistermorgen ( zondag rond 10.00 uur) hoorde van het overlijden van Henk bleef dit deuntje door mijn hoofd spelen. Een grote persoonlijkheid is heen gegaan en het leven stond even stil.
Voor mij en ik denk voor veel anderen. Zeker voor heel Stevo staat de wereld even stil en voelt het alsof er een gezinslid is heengegaan.
Want Henk beschouwde Stevo als zijn familie waaraan hij jarenlang leiding heeft mogen geven. Dus als een soort tweede (voetbal)familie treuren we met jullie mee, thuis of op het vakantieadres.
Met het overlijden van Henk moeten we afscheid nemen van onze ere- voorzitter, een markante persoonlijkheid en prominent Geesternaar.
Met zijn enorme drive, tomeloze energie en grote bestuurlijke kwaliteiten heeft hij persoonlijk Stevo op de kaart gezet. Zonder anderen tekort te willen doen was hij de grote initiator achter de successtory die Stevo heet. Als een vader waakte hij over de vereniging die hij inderdaad als zijn (tweede) familie beschouwde.
Hij had daarbij oog voor de sportieve successen maar zeker ook voor alle lief en leed die de leden betrof.
Gezin, werk en Stevo, daar draaide het om en ik kan bijna niet begrijpen dat hij daarnaast nog tijd vond vor allerlei vrijwilligerswerk in de vorm van Kerkbestuur, Sportraad, Stichtingbestuur sporthal en noem maar op. Nu ik zelf mijn steentje bij mag dragen als bestuurlid en inmiddels weet hoeveel uren er in gaan zitten snap ik niet waar hij de energie vandaan haalde. Dat kan alleen maar met de oneindige steun van jou Marietje en het begrip van de kinderen.
"Succes overkomt je niet maar dwing je af" is mijn stellige overtuiging. In mijn ogen is Henk Droste daar het bewijs van en in die zin voor mij een groot voorbeeld. Met heel zijn ziel en zaligheid en de hulp van velen heeft Henk onze vereniging naar grote 'sportieve' hoogte gestuwd. We zijn daardoor geworden tot een trotse club met een ongekende sportieve successtory.
Het is een grote tragedie dat Henk de laatste jaren niet heeft mogen genieten van wat hij zelf heeft opgebouwd. Een man met zo'n verdienste moet eigenlijk tot z'n 100-ste naar de thuiswedstrijden van Stevo kunnen komen om na afloop in de bestuurskamer aan te schuiven om de wedstrijd te analyseren of, bij een minder resultaat, mooie verhalen uit het verleden op te halen. Helaas was hem dit alles niet gegeven. Maar het is van onschatbare waarde dat hij zijn levenswerk bij Stevo heeft kunnen voltooien. Want wie in de wereld kan een voorzitter noemen die een amateurclub in 15 jaar tijd , op eigen kracht, van de onderafdeling naar het kampioenschap van Nederland loodst? Ik ben er van overtuigd dat er geen tweede persoon bestaat. Een prestatie die landelijk in de voetbalwereld erkenning en respect heeft afgedwongen. En daaraan is de naam van Henk onlosmakelijk verbonden. Meer dan wie ook uit het verleden of wie er in de toekomst ook aantreedt. "Mister Stevo" is heengegaan maar zal nooit worden vergeten.
Ik wil mede namens mijn familie jou Marietje graag laten weten dat ik bijzonder veel respect heb voor de wijze waarop je Henk altijd terzijde stond. In de tijd voor Henk's ziekte want zonder jouw steun, geduld en begrip had Henk en daarmee Stevo nooit zoveel succes kunnen hebben. Maar zeker de manier waarop je Henk in de tijd van zijn ziekte hebt bijgestaan met je tomeloos geduld, je zorg en je liefde.
De manier waarop je Henk steeds een vertrouwd thuisgevoel hebt gegeven en tot het laatst je hebt ingespannen om hem te verzorgen verdient diep respect. Deze vorm van trouw, liefde en loyaliteit is bijna niet meer van deze tijd waarin alles steeds vluchtiger en onpersoonlijker wordt. Een ieder kan een voorbeeld nemen aan jou. Ook voor Eddy, Coen en Marjoleine moeten het moeilijke jaren zijn geweest. We hebben veel bewondering voor de wijze waarop jullie gezamenlijk achter elkaar zijn blijven staan en het stille maar ongetwijfeld grote verdriet van zijn ziekte hebben gedragen en er steeds voor je vader bent geweest.
Beste Marietje, Eddy, Coen en Marjoleine, met het overlijden van je man, jullie vader komt er een einde aan de periode van zorg, bezorgdheid en onzekerheid. Zeker komt er nu een leegte maar ik hoop van harte en weet bijna zeker dat deze leegte snel gevuld raakt met ontelbare, prachtige herinneringen aan jullie vader; de man die zo veel heeft betekend voor Stevo, de gemeenschqp Geesteren en zijn medemens. We wensen jullie erg veel sterkte in deze moelijke dagen en hopen dat jullie de draad weer op weten te pakken in de wetenschap dat je man, jullie vader, onze ere-voorzitter, Henk Droste, een bijzonder mens was die we nooit zullen vergeten.
" 'Mister Stevo 's gone, but never forgotten".
Met vriendelijke groet,
Alex Oude Wesselink (red.: oud voorzitter en inmiddels erevoorzitter STEVO)
Stand 1ste klasse H
